2/9/07

Θέμα για διάλογο


Υπάρχουν όρια; Και αν ναι, ποια είναι αυτά;

Όχι, δεν ξεκινάω να γράψω έχοντας στο μυαλό μου φιλοσοφικά ερωτήματα. Ξεκινάω να γράφω έχοντας στο μυαλό μου το πρωτοσέλιδο από το σημερινό ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ το οποίο φιλοξενεί φωτογραφίες από τα παιδιά που καήκαν στις πυρκαγιές.

Έχει χυθεί πολλή μελάνη για τη δημοσιογραφία και τα όρια της. Είναι καταγγελτική; Είναι αφυπνιστική; Είναι υποκινούμενη;

Τα 4 χρόνια μου στο Πανεπιστήμιο πέρασαν με ερωταπαντήσεις σε ακαδημαϊκό επίπεδο. Τότε θέλαμε να αλλάξουμε τον κόσμο και θεωρούσαμε τους εαυτούς μας "ποιοτικούς".

Τα 4 χρόνια μου στη δουλειά περνάνε με ερωταπαντήσεις σε πραγματικό επίπεδο. Υποψιαζόμαστε ότι συνεχίζουμε να θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, υποψιαζόμαστε ότι παραμένουμε "ποιοτικοί" αλλά πρόσφατα έπιασα τον εαυτό μου να ρωτάει έναν δήμαρχο στην Ηλεία:

"Πώς είναι η κατάσταση, δήμαρχε", ρωτάω εγώ.
"Τι να σας πω", μου απαντάει, "καιγόμαστε".
"Α, ωραία", λέω αυθόρμητα, "μήπως μπορείτε να μας ενημερώσετε";

Γι' αυτό και για πρώτη φορά δε θα σχολιάσω το πρωτοσέλιδο που μου έδωσε έναυσμα για αυτό το post. Έχω μπερδευτεί και δε μπορώ να αποφασίσω με ποια μεριά είμαι. Διάβασα και σε άλλα κυριακάτικα έντυπα περιγραφές δημοσιογράφων που κάλυψαν τις φωτιές και η σύγχυση που επικράτησε ήταν ακόμα μεγαλύτερη...

Θα ήθελα όμως να ξέρω πώς τα βλέπουν όλα αυτά οι αναγνώστες, οι τηλεθεατές, οι ακροατές. Έχω μάθει να πληρώνομαι για να κάνω ερωτήσεις και αυτή τη φορά σας απευθύνω μια ευθεία ερώτηση: ¨Πόσο ευχαριστημένοι θα πρέπει να είμαστε από την κάλυψη των πυρκαγιών". Κάθε σκέψη, κάθε απάντηση, δεκτή.