28/8/07

Μύθοι και αισθήσεις



Πρέπει να το διαβάσουμε όλοι!

Αναδημοσιεύουμε αυτό το e-mail και νομίζουμε ότι πρέπει να το διαβάσουν όλοι.

Ο αποστολέας του email, Ν. Φ., είναι εθελοντής δασοπυροσβέστης, και το κείμενο που ακολουθεί είναι γραμμένο από έναν από τους συναδέλφους του.

"Σημειώνεται ότι δεν υπήρξαν σοβαροί τραυματισμοί λόγω της πυρκαγιάς πλην ενός πυροσβέστη ο οποίος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο «Σισμανόγλειο» με αναπνευστικά προβλήματα."

Είναι πολύ παράξενο να διαβάζεις τη ζωή σου μέσα από την αποστειρωμένη λογική της δημοσιογραφίας...

Θα ήθελα να ξεχάσω...
τα 3-4 πρόβατα που δεν πρόλαβαμε να βγάλουμε από το μαντρί και τα ακούγαμε να σκούζουν καθώς μας πλησίαζε η φωτιά, και εκείνο το σκυλάκι που παρέμεινε σιωπηλό και δεμένο μέχρι τη στιγμή που πανικόβλητο κατάλαβε οτι δεν υπάρχει σωτηρία.. τα αφεντικά του λείπαν διακοπές και κανείς δεν μας ειδοποίησε για αυτό.. Θα ήθελα να ξεχάσω τα πουλιά που δεν προλάβανε να φύγουν απο τα πεύκα καθώς γινόντουσαν παρανάλωμα του πυρός και τα είδα στον αέρα να φτερουγίζουν για λίγο και ύστερα να πέφτουν σαν φθινοπωρινά φύλλα.. Θα ήθελα να ξεχάσω τα τρομαγμένα πρόσωπα των συναδέλφων μου όταν είδαμε τις 50μετρες φλόγες να μας ζώνουν από παντού. Θα ήθελα να ξεχάσω τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των ιδιοκτητών όλων των σπιτιών τριγύρω μας όταν άρχισαν να γλύφουν τα σπίτια τους οι φλόγες.. Θα ήθελα να ξεχάσω όλους αυτούς που ήρθαν με τζιπάκια κάνοντας χειρόφρενα και πατώντας γκάζι μόνο και μόνο για να απολαύσουν το θέαμα, χωρίς να μας βοηθάνε όταν τα ρουθούνια μας τρέχαν κατράμι και μασούσαμε στάχτη, Θα ήθελα να τους ξεχάσω όταν προσπαθούσαμε να φύγουμε κόβωντας μάνικες και δεν μπορούσαμε επειδή είχαν δημιουργήσει κυκλοφοριακό κομφούζιο μπροστά μας. Θα ήθελα επίσης να ξεχάσω όλους αυτούς που πίναν καφέ και μας ειρωνεύονταν την ώρα που δίναμε και ίσα που κρατούσαμε την ψυχή μας.. Θα ήθελα να ξεχάσω αυτούς που τραβούσαν πανικόβλητοι τις εγκαταστάσεις μας και μας άφηναν εκτεθειμένους στις φλόγες. Θα ήθελα να ξεχάσω τις πανικόβλητες φωνές συναδέλφων στον ασύρματο όταν τους κύκλωνε η φωτιά.. Θα ήθελα να ξεχάσω αυτή τη λαίλαπα που δεν υπήρχε τρόπο να φρενάρεις και λαίμαργα κατάπιε τις όμορφες περιοχές που κάποτε χαρήκαμε ώς παιδιά και τα παιδιά μας δεν θα ξέρουν οτι υπήρχαν...

Μα δεν θα ξεχάσω...
εκείνους τους χειριστές των ελικοπτέρων που τελευταία στιγμή μας δημιούργησαν δίοδο διαφυγής μέσα από τους θεόρατους τοίχους φωτιάς που μας περιτριγύρισαν. Μα δεν θα ξεχάσω τους συνάδελφους απο Αταλάντη που ήρθαν να μας βοηθήσουν σε μια ξένη για αυτούς περιοχή. Μα δεν θα ξεχάσω όλες τις κυβερνήσεις έως τώρα που επιτρέπουν σε οικοπεδοφάγους να χτίζουν, που αντιμετωπίζουν με αναλγησία τους εμπρησμούς και κοροιδεύουν τους Εθελοντές. Μα δεν θα ξεχάσω το κράτος που ούτε γάντια δεν μας έδωσε, πόσο μάλλον ενα ευχαριστώ, για να μήν θίξει την επιτηδευμένη ανικανότητα του μπροστά στα συμφέροντα. Μα δε θα ξεχάσω οτι καταφέραμε 4 παιδιά με 1 όχημα να σταματήσουμε ενα μέτωπο 500 μέτρων, να σώσουμε 5 σπίτια και μερικά πρόβατα.. Θα βοηθήσει να μπορέσω να κοιμηθώ όταν θα γυρίζουν οι εικόνες φρίκης στο μυαλό μου. Μα δεν θα ξεχάσω την όμορφη τραυματιοφορέα που μου συμπαραστάθηκε όταν δεν είχα αναπνοή, τους έμπειρους γιατρούς που πέσαν πάνω μου και μου ξαναδώσαν μέλλον, καθώς και το νοσηλευτικό προσωπικό που ξεχείλιζε απο ανθρωπιά και καλοσύνη. Σας ευχαριστώ.

Και δεν θα ξεχάσω να λέγομαι ακόμα άνθρωπος και να χρωστάω στη φύση ενα μεγάλο συγνώμη για όλες τις καταστροφές που της έχει προξενήσει το είδος μου. Η απορία μου είναι οι βίλες που θα χτίσετε θα έχουν νόημα εαν δεν υπάρχει πια πράσινο γύρω σας;

Όταν ο αέρας θα μυρίζει στάχτη και θα σου καίει τους πνεύμονες; πώς διάολο θα αναπνέετε εσείς κει πάνω και εμείς εδώ κάτω; πώς περιμένω απο ενα κράτος με στημένες εκλογές και προκάτ κόμματα να δημιουργήσει ενα καλύτερο μέλλον απο τις στάχτες που έχουν γεμίσει τα πνευμόνια μου...

Λίγη στάχτη στα μαλλιά...
δολοφόνοι...

Did we eat the lotus???

Καλημέρα. Ελπίζω σήμερα να είναι μια καλή μέρα.

Ελπίζω ότι ο αέρας θα κοπάσει λιγάκι, ότι τα αεροπλάνα αυτήν την ώρα κάνουν ρήψεις νερού, ότι χωριά έχουν πάψει να εκκενώνονται και ότι οι πυροσβέστες ακόμη αντέχουν. Ελπίζω επίσης ότι αύριο το πρωί που θα ξυπνήσω οι ειδήσεις θα λένε πως όλα τα μέτωπα είναι σε ύφεση.

Ελπίζω πως θα ξεχάσω το ότι χτες βράδυ στο δρόμο μου μοιράζανε προεκλογικά φυλλάδια υποψηφίων της Β' Πειραιώς (τόσο της ΝΔ, όσο και του ΠΑΣΟΚ).

Ελπίζω -αλλά εδώ δεν υπάρχει ελπίδα- πως θα ξεχάσω αυτό που είδα χτες βράδυ στα "υπεύθυνα" ΜΜΕ: πάνελ πολιτικών που ξεφώνιζαν, οι μεν εναντίον των δε, οι μεν να αποποιούνται των ευθυνών τους και να κατηγορούν τους δε, οι δε να αποποιούνται των ευθυνών τους και να κατηγορούν τους μεν. Μια χώρα μεν και δε. Μια χώρα που αναλώνεται -χρόνια και χρόνια...- σε λάθος συζητήσεις, σε λάθος πράξεις, σε λάθος επενδύσεις, σε λάθος αποφάσεις.
Χάθηκα σε σκέψεις χτες, για το μέγεθος της καταστροφής, για τις ρίζες της καταστροφής. Για το αν μας έχει πνίξει ο μαύρος καπνός της απογοήτευσης ή αν έχουμε το σθένος να σκεφτόμαστε θετικά, να βλέπουμε μπροστά. Ως άνθρωποι εκ φύσεως θα αναγκαστούμε να επιβιώσουμε, το ένστικτο είναι πάντοτε πιο ισχυρό.. Ως Έλληνες όμως τι?? Που θα στραφούμε? Πως θα κινηθούμε?..χρόνια βολέματος, χρόνια ατιμωρησίας, χρόνια πάρε-δώσε, χρόνια αναλγησίας και βραχυπρόθεσμων (συχνά ληξιπρόσθεσμων) μέτρων και σχέδιων. Χρόνια ωχ-αδερφισμού, υπόγειων διαδρομών, κρυφών ανταλλαγών και συμφωνιών, χρόνια ανευθυνότητας, όχι μόνο κυβερνητικής, αλλά και πολιτικής--όπως πολίτης.

Τι θα κάνει λοιπόν ο΄Ελληνας που το σπίτι, το χωράφι του, η δουλειά του κάηκε? Τι θα κάνει ο άνεργος στην πόλη και στην επαρχία? Τι θα κάνει η νεόπτωχη οικογένεια που με το ζόρι θα τα φέρνει βόλτα το χειμώνα των ανατιμήσεων και των δύσκολων δημοσιονομικών μέτρων? Που θα στραφεί?...Σε ένα κράτος που -ας μη γελιόμαστε, ανεξαρτήτως νικητή στις επερχόμενες εκλογές (ω τι στιγμή για την υπέρτατη πολιτική διαδικασία!)- είναι ανήμπορο να συγκρατήσει τις χίμαιρες
της διαφθοράς. Σε ένα κράτος που οι πολίτες όταν έχουν ανάγκη στρέφονται σε κάθε "λεβέντη" άρχοντα για να τακτοποιήσει σύντομα το "θεματάκι" τους. Σε ένα κράτος που επιτρέπει σε "άτομα" όπως ο "κυβερνητικός εκπρόσωπος" (δε ξέρω με ποιον από τους 2 όρους να γελάσω περισσότερο) να μιλάνε με το θράσσος που μιλήσανε χτες...και μιλάμε για πολύ θράσσος!...

Η ευθύνη είναι προσωπική. Όχι του αγνώμονα, αχάριστου, μικροπρεπούς κυβερνητικού εκπροσώπου (που μια μέρα, που θα πάει, θα βρει τη θέση του στο βούρκο που του ταιριάζει). Όχι της ανεύθυνης κυβέρνησής του. Είναι δική μας.

Μπορεί να μην τους βάλαμε στη Βουλή με το χέρι μας, αλλά με την ανοχή μας και την ασυνέπεια των πράξεών μας τους συντηρούμε. Και συντηρούμε τη νοσηρή αυτή νοοτροπία. Σε μια δημοκρατία που έχει χάσει την έννοια της, καθώς δε στηρίζεται πια σε θεσμούς (μην ακούσω για εκτελεστικό, νομοθετικό, δικαστικό, θα εκραγώ!), κάθε λογική και κάθε προσπάθεια κατανόησης της πραγματικότητας είναι δύσκολη. Κάθε προσπάθεια υπάρξης μέσα σε αυτή δυσκολότερη.

Και οι άνθρωποι εδώ, εκπέμπουν SOS. Αποποιούνται των ευθυνών τους κι εκπέμπουν SOS.

Έχουμε τη δύναμη να ανταποκριθούμε???...

Ελπίζω...


υ.γ. - for K, always a pleasure to make me think a little faster.

υ.γ.2 - πείτε μου ότι δεν το είδατε αυτό: σταυρώστε με!

Υ.Γ.3 - ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΤΟ ΣΧΕΔΙΑΣΕ! ΤΑ ΛΕΕΙ ΟΛΑ!!!





ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ

Τρίτη 28 Αυγούστου, το σωτήριον έτος 2007. Ώρα: 00.32. Τόπος: Ελληνική Τηλεόραση. Μαζί με τις φωτιές ήρθαν και τα γκάλοπ. Είμαστε σε προεκλογική περίοδο άλλωστε και δε θα πρέπει να το ξεχνάμε. Βλέπω τους πολιτικούς μας άνδρες (με την αρχαιοελληνική έννοια) να βγαίνουν στα παράθυρα μετά από κάποιες μέρες αυτοπεριορισμού.

Ήρθε η ώρα, αγαπητοί μου, στην πολιτική μας αντιπαράθεση να προστεθεί και η... πυρολογία (ας μου συγχωρεθεί η αυτοσχέδια λέξη)...

Ας μου το συγχωρέσει και η μαμά μου, η οποία χρόνια προσπαθούσε να με μάθει τους καλούς τρόπους, αλλά πολύ θα ήθελα να αφιερώσω το παρακάτω βίντεο εκεί που πρέπει, να κλείσω την τηλεόραση και να χαλάσω φαιά ουσία μόνο για τους ανθρώπους που και απόψε θα κοιμηθούν σε καταυλισμό, θα σβήνουν φωτιές, θα θρηνούν.

Γιατί όπως το λέει και ο τίτλος της ταινίας "Υπάρχει και Φιλότιμο". Καληνύχτα.

Μαυρογιαλούρος σε όλο του το μεγαλείο...