Περί παθών

Είναι από εκείνες τις φορές που το μυαλό αδυνατεί να συλλάβει το μέγεθος της καταστροφής. Και δεν μιλώ μόνο για την προφανή φυσική. 62 νεκροί σε περίοδο ειρήνης δικαιολογούνται μόνο από ξέσπασμα πανδημίας, όπως συνέβη πρόσφατα στην πολύπαθη Ινδία, ή από κάποια φυσική καταστροφή, την οποία η τωρινή τεχνολογία δεν είναι σε θέση να προβλέψει (βλέπε Περού). 62 νεκροί σε περίοδο ειρήνης και σε διάστημα 48 ωρών πάλι, μόνο ως αποτέλεσμα μίας άνευ προηγουμένου τρομοκρατικής ενέργειας θα μπορούσε να δικαιολογηθεί. Εκτός κι αν η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με μία πρωτοφανή στα ιστορικά δεδομένα εισβολή (αγνώστου προς το παρόν) προελεύσεως ή έχει πέσει θύμα διεθνούς τρομοκρατικής συνομωσίας.

Οι τρομοκράτες είναι όμως γνωστοί εδώ και καιρό σε τούτη τη χώρα. Μάλιστα έχουν και αυτοί πολλά ονόματα, όπως όλοι οι μεγάλοι συνάδελφοί τους: αναλγησία, προχειρότητα, υποκρισία, ανευθυνότητα, ανικανότητα, ασυνεννοησία, διαλέγετε και παίρνετε.

Χρειαζόταν όλος αυτός ο όλεθρος, χρειαζόταν άλλο ένα ολοκαύτωμα της Πελοποννήσου, χρειαζόταν να θυσιαστούν 62 ακόμα συνάνθρωποί μας στο βωμό του καιροσκοπισμού και των μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων για να αντιληφθούν οι ανευθυνο-υπεύθυνοι φορείς τι θα έπρεπε να είχε γίνει προτού οδηγηθούμε στην καταστροφή;

Δεν ξέρω αν η ιστορία θα γράψει την τραγωδία αυτών των ημερών πλάι στις εθνικές τραγωδίες όπως αυτή της Μικράς Ασίας. Κάποιος εύστοχα παρατήρησε ότι η Ελλάδα ζει τη δική της 11^η Σεπτεμβρίου. Λογικά από εδώ και στο εξής κάθε χρόνο τέτοια εποχή θα περιοριστούμε στο να τελούμε το μνημόσυνο των δασών που εμπόδιζαν τη θέα προς τη θάλασσα, των χωριών που εξαφανίστηκαν από τον χάρτη σαν μουτζούρα σε λευκό τετράδιο, των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους χωρίς να προλάβουν να καταλάβουν το γιατί. Κι αν οι Ηνωμένες Πολιτείες εξαπέλυσαν το “ πόλεμο κατά της διεθνούς τρομοκρατίας”, όλοι εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να ξεκινήσουμε τον δικό μας πόλεμο, όχι κατά των τρομοκρατών του φανατισμού, αλλά κατά των τρομοκρατών της ηλιθιότητας και της ανευθυνότητας.

Και για να μην το ξεχάσω, ειλικρινά αδυνατώ να καταλάβω πως ορισμένοι “συνάδελφοι” που έχουν την απαίτηση να αποκαλούνται δημοσιογράφοι, συναινούν στην εμπορευματοποίηση του ανθρώπινου πόνου προς όφελος της τηλεθέασης και πως ολόκληροι τηλεοπτικοί οργανισμοί αναλαμβάνουν σε ρόλο σερίφη την πρωτοβουλία επικήρυξης των διαβόητων εμπρηστών. Φαίνεται ότι και αυτοί κοιτάνε το δέντρο και χάνουν το δάσος. Μα τι λέω, το δάσος έχει ήδη καεί.